Od kilku lat Śląska Organizacja Turystyczna z zaciekawieniem śledzi trendy związane z kulinariami. Organizując kolejne edycje Festiwalu „Śląskie Smaki” zauważyć można nie tylko wzrost zainteresowania lokalnymi smakami, a nawet masową modę na kulinaria potęgowaną m. in. programami telewizyjnymi.
Czernina to tradycyjna w staropolskiej kuchni zawiesista zupa ze świeżej krwi wieprzowej, gęsiej lub kaczej, lekko kwaskowata, z podrobami, kawałeczkami mięsa oraz kluskami. Czerninę podawano w dawnej Polsce jako znak odmowy starającemu się o rękę, stąd inna jej inna nazwa czarna polewka.
Zaprezentowanie w aplikacji wszystkich lokali Szlaku Kulinarnego w zestawieniu z pobliskimi atrakcjami turystycznymi stworzyło gotowe propozycje spędzenia czasu wolnego w regionie. Stanowi to dla Państwa swoisty mini przewodnik, łączący atrakcyjność turystyczną regionu z kulinariami, co wychodzi naprzeciw panującym obecnie w turystyce trendom.
Chleb to najczcigodniejszy z pokarmów ludzkości, owiany czarem legend, związany z licznymi obrzędami i wierzeniami. Jeszcze sto lat temu w wielu ubogich domach spożywany był tylko w większe święta. W polskiej tradycji kulturowej chleb zawsze symbolizował pożywienie, dostatek i pomyślność. Wygląd i właściwości chleba zmieniały się w ciągu wieków doskonalenia techniki otrzymywania mąki oraz przyrządzania i wypieku ciasta.
Racuchy są potrawą wywodzącą się z kuchni ludowej. Iskier Przewodnik Sztuki Kulinarnej z 1976 roku (s. 284) podaje: Przeważnie słodkie (bywają też i słone) małe placki smażone z obu stron na tłuszczu (…). W północnej części województwa śląskiego, w regionie częstochowskim, tradycyjne racuchy z ciasta drożdżowego były często zakąską na sylwestra i ostatki, czasem też stanowiły proste danie obiadowe.
Obwarzanki piankowe, „nanizane” na sznurek, od lat towarzyszą odpustom i pielgrzymkom. Nawleczone na sznureczki tworzą formę korali, przedzielonych kolorowymi bibułkami. Według Marii Lemnis i Henryka Vitry, autorów Iskier przewodnika sztuki kulinarnej z 1976 r. (s. 221): Obwarzanki z ciasta parzonego, nanizane na sznurek, stanowiły typowy towar odpustowy i chłopcy obdarowywali nimi panny, matki zaś małe dzieci.
Hodowla pstrągów w Złotym Potoku ma długą tradycję. Mirosław Zwoliński w Szkicach monograficznych Janowa i okolicy wydanych w 1992 roku podaje, że już W drugiej połowie XIX w. hr. Edward A. Raczyński (mąż Marii Beatrix córki narodowego wieszcza Zygmunta Krasińskiego) postanowił wykorzystać krystalicznie czystą wodę ze źródeł „Zygmunta i Elżbiety” i założyć hodowlę ryb łososiowatych.
Polskie tradycje hodowli i przyrządzania karpia sięgają wieku XIII. W Polsce wyhodowano jedną z najszlachetniejszych odmian tego gatunku – karpia królewskiego. Piszą o tym M. Lemnis i H. Vitry w Iskier przewodniku sztuki kulinarnej wydanym w 1976 roku. Hodowlę karpia na terenach Złotego Potoku zapoczątkował w 2 poł. XIX w. hr Edward A. Raczyński – ówczesny właściciel dóbr złotopotockich.
